Bram had natuurlijk niet de schuld. Bram deed wat hij moest doen en dat was niet verliezen en dat hij per ongeluk op het moment suprême kon winnen was toeval. Dus niet wijzen naar Bram. En ook niet naar Cees van de Vlis. Ook Cees hoeft niet te winnen. En dat zijn tegenstander een blauwe vermelding kreeg was leuk voor hem. Een aantal mensen moeten proberen te winnen.
Bijvoorbeeld Jesse. Helaas maakte Jesse een enorme blunder in een superieure stand. Dus stonden we achter. Kees Pippel stond goed en ik rekende op winst van de sluwe oude vos. Krijn vocht voor wat ie waard was. Martin deed zijn best. Stijn was lekker bezig. Jacqueline was inmiddels in de problemen gekomen. Zelf had ik niet veel meer dan een aanknopingspuntje.
Maar we stonden wel achter. Gelukkig won Stijn, maar meteen daarna had Jacqueline zich zelf helemaal opgeknoopt. Dus waren we weer even ver. Ik kwam niet verder dan remise en kon eens rustig de andere partijen gaan bestuderen. Kees Pippel stond echt gewonnen, dus dat was kat in het bakkie. Gaat Kees ineens een schijf weggeven. En remise. “Ja, niet gezien, Wim. Ik word oud,” mompelde Kees. Daar werd ik dus niet blij van. Krijn moest ook berusten in remise na goede kansen gehad te hebben. Conall heb ik al jaren niet zo slecht zien spelen. Het bereiken van de remisehaven is een specialiteit van Conall, maar deze middag bakte hij er weinig van. Martin wist nog knap te winnen van de sterke Jaap Riesenkamp. Er stond 10-8 en toen kon Bram winnen en gaf remise. Het zat niet mee deze zaterdag. Ik denk dat ik maar eens een trainingskamp ga organiseren. Met veel straf excersities.
(20-okt-2019) Door Jesse Bos
“Het seizoen is geslaagd als we van IJmuiden winnen” was het eerste dat HDC-kopman Stefan Stolwijk bij de seizoensopening zei. Hoewel de rivaliteit van IJmuiden naar HDC een stuk minder is, beseften de spelers van Damclub IJmuiden na de nederlaag in de eerste ronde dat de streekderby belangrijk was.
We begonnen dus uitgerust en goed voorbereid aan de wedstrijd. De tactiek was duidelijk: de sterkste spelers van IJmuiden zouden op de eerste vier borden voor overwinningen strijden, twee spelers kregen de taak om Mark Deurloo en Stefan Stolwijk in bedwang te houden en op de overige borden troffen de Ijmuidenaren gelijkwaardige tegenstanders.
Bij het routiniersduo Winter en Pippel leken de eerste beslissingen te vallen. Wim Winter probeerde te profiteren van een zeer agressieve opening van Deurloo, maar zag na drie krachtzetten van de Haarlemmer zijn stand volledig vastlopen. Hierdoor verloor Winter een schrijf en later de partij. Pippel leek deze tegenvaller direct weer recht te zetten: tegen oud-IJmuidenaar Tielrooij kreeg hij een opening die Pippel al 30 jaar speelt. Pippel won een schijf, maar door onnauwkeurig spel veroverde Tielrooij de schijf weer terug ten koste van groot terreinnadeel. Uiteindelijk won Pippel.
HDC zou echter weer snel in het voordeel komen: Jacqueline Schouten slaagde er na de opening in om tegenstander Stolwijk met een onevenwichtige schijvenverdeling op te zadelen. Maar Schouten probeerde hier door middel van een foutief offer van te profiteren. Dit offer resulteerde in een kansloos eindspel.
Maar IJmuiden zou de partij weer snel in evenwicht brengen. Bram van Bakel en Stijn Tuijtel waren erin geslaagd om groot terreinvoordeel te veroveren. Stijn zijn tegenstander maakte nog een extra foutje, waardoor Stijn won. Bram zijn tegenstander wist het hoofd net koel te houden. Uiteindelijk slaagde Jesse Bos erin om de derde IJmuidense overwinning binnen te slepen: Jesse was erin geslaagd om het centrum te veroveren ten koste van veel passieve schijven. In een ingewikkelde stand wist Jesse de trukendoos te openen en zijn tegenstander te verrassen met een doorbraak naar dam.
IJmuiden won met 11-9 en heeft een plek in de middenmoot van de hoofdklasse veroverd. Komende wedstrijd Limburg thuis. Dan strijden we of we dit jaar naar boven mogen kijken of naar beneden moeten kijken.
Als je tegenstander uit Verweggistan komt hoop je toch altijd dat er per ongeluk een paar cracks niet meegereisd zijn, maar dat was dus niet het geval. Ze waren compleet. De opstelling viel me niet tegen. Alleen Jacqueline had Stempher tegen zich en gaf ik weinig kans. Uiteindelijk moest ik het doen en aan de eerste borden zag ik wel mogelijkheden. Hoe anders zou het aflopen.
Jesse was als eerste klaar. Theo Schippers is een goede dammer. Beide interessante spelers maar vandaag even niet. Remise. Maar toen begon de ellende. Kees Pippel verloren. Niets aan de hand in de partij, maar Kees liep in een veredelde `een om twee`. Nog niets aan de hand natuurlijk. Stijn, Martin, ikzelf die moesten toch gaan winnen.
Wint Bram ineens. Nog nooit vertoond, maar het zat eraan te komen. De eerste twee partijen had Bram al kunnen winnen en nu deed hij het gewoon. En we stonden gelijk dus. Ging verdorrie Krijn de mist in tegen Olga. Dat was ook nergens voor nodig. Gewoon gebrek aan concentratie. Krijn is met pensioen gegaan, maar volgens mij kan hij beter weer gaan werken.
Jacqueline zit al met haar hoofd in Curaçao en verloor kansloos. Stonden we best achter dus. Zelf won ik in een principiële partij. Tegenstander op schijf 15. Dat lukte keurig. Cees van de Vlis liet zich wegdrukken. Nooit verstandig natuurlijk. Ook verloren.
Stijn wint zoals Stijn altijd wint. Niets aan de hand, geen enkele spanning maar uiteindelijk gewoon gewonnen. Stijn is een stille kracht. Ik heb hem ook maar gauw betaald. Martin kon niet winnen, remise.
Uiteindelijk draaide alles nog om Conall. Conall speelde tegen de problemist Leen de Rooy. Conall had kansen, maar verder dan remise kwam het toch niet. Jammer. Verloren. Helaas.
Afgesproken bij Ikea voor een ontbijtje. Had ik ineens weer geen tijd. Klusje in Hilversum ’s ochtends. Het werk gaat immers altijd voor. Keurig het klusje afgerond en naar ons geliefde Spakenburg. Ik had er wel een goed gevoel bij en was er als eerste.
De tegenstander vroeg of ik de opstelling had. Die had ik. Trok ik zo uit mijn zak. Alle tegenstanders meteen rondom het briefje. En in mijn nabijheid werden de tegenstanders (wij dus) doorgesproken. Tegen mijn dampartner werd gezegd: “Dat is een hele goeie.” Ik keek verbaasd om mij heen. Hebben ze het over mij?
DCIJ arriveerde laat. Het ontbijt smaakte blijkbaar goed. Meteen aan het bord en dammen! Mijn tegenstander damde heel merkwaardig. Elk schijf werd ongeveer gegooid en na een paar minuten stond er bijna geen schijf meer normaal op z’n plek. Mijn schijven allemaal keurig netjes en zijn schijven overal en nergens, behalve waar ze moesten staan. Nou is het mijn principe, je blijft van mijn schijven af dus ik blijf ook af van de schijven van de tegenstander.
Nou ja… In invaller Jack heb ik veel vertrouwen. Goede dammer. En daar zit ik naast. Hij liep niet eens in de Haarlemmer. Hij gaf gewoon een schijf weg. Zomaar. Geeft schijf en kwijt. Aan de andere kant van mij zat Cees van de Vlis. Wint in eerste instantie een gezond schijf. Prima natuurlijk. Cees zat glimlachend aan zijn bord. Onverschillig spelend met de punten al in zijn zak. Loopt ie in een super eenvoudige drie om vier naar dam. Onwaarschijnlijk. En daar zit ik naast. Gaat lekker, dacht ik nog. En de rest van de tegenstanders natuurlijk allemaal super stug. Moet je eerst maar eens van zien te winnen.
Staan we dus 4-0 achter in no time. Gelukkig was Kees Pippel op dreef en probeerde met een messcherpe partij het debacle van de vorige keer te vergeten. En dat deed hij met verve. Zelf was ik ook lekker bezig. Om zijn onzekerheid te verbergen ging mijn tegenstander gedurfd naar voren. Dus ik was ook gauw klaar. Stond het 4-4.
Maar helemaal gerust was ik er niet op. Bram en Conall hadden het moeilijk. Martin, Jesse en Stijn hadden eigenlijk helemaal niets. Geen enkel aanknopingspunt. Stugge jongens. Had ik allang door. Krijn was goed bezig en won nog door een leuke combinatie. Maar op dat moment stonden Bram en Conall erg slecht. Zelfs Stijn wist niet te winnen. Martin en Jesse remise. En toen werd het heel spannend, maar Bram was wederom de reddende engel. Hij nam een prachtige combinatie en won snel wat hem een blauwe vermelding opleverde. Conall toch nog remise en de belangrijke winst was een feit.
De vorige wedstrijd werd weliswaar gewonnen, maar de captain was eigenlijk helemaal niet tevreden. Ongeconcentreerd spel, blunders etc. Dus tijdens de koffie werd het team even flink de waarheid gezegd dat het zo niet langer kan en zeker deze zaterdag niet tegen het sterke Rijnsburg. Geschrokken en geïmponeerd vervolgden wij onze weg naar Rijnsburg.
De verzonnen opstelling was natuurlijk briljant. Rekenwonder Richard Kromhout moest tegen Krijn en Cor van Dusseldorp kwam tegen Stijn te spelen. Zelf gaf ik meteen het goede voorbeeld tegen Laura Andriessen. In een slechte stand nam ik een prachtige en verwoestende combinatie en Laura gaf beduusd onmiddellijk op.
Maar de wedstrijd was pas net begonnen en na mijn eerste biertje lustte ik er nog wel tien, maar helaas was ik ook chauffeur, dus dat ging / mocht niet. Cees van de Vlis speelde tegen de sterke Arjen de Mooij en ik vreesde met grote vrezen. Jesse had een mooie aanval en verder had niemand veel. Uren later was Krijn de eerste die een puntje pakte. Hij gaf Richard Kromhout geen kans. En daarna was het Jesse die zijn aanval zag dooslaan. Toen stonden we met 5-1 voor.
Langzamerhand begon ik in een overwinning te geloven. Vooral toen ook Stijn Cor van Dusseldorp op remise wist te houden. Kees Pippel won zoals te verwachten was van Gera Hol. Het ratingverschil was gewoonweg te groot. Conall kreeg waarlijk nog kansen tegen de sterke Richard Meijer, maar het werd toch remise. Bram ook remise. Bram krijgt een beetje last van hoogmoed. Bram hoeft niet meer dan remise te spelen, maar deze keer verontschuldigde hij zich voor het feit dat hij remise had gespeeld. Kom nou, Bram! Jacqueline ook eindelijk een puntje. En Cees van de Vlis overtrof zichzelf. Nooit in paniek wist hij remise te maken in een slechte stand. En als laatste wist Martin nog te winnen. Dat mocht ook wel. En zo wist IJmuiden te winnen van het sterke Rijnsburg. De weg omhoog is gevonden.
Na de laatste wedstrijd tegen Rijnsburg zag ik het leven weer zonnig in. Als iedereen geconcentreerd speelt, kunnen we iedereen aan. Donderspeech is niet nodig. Heijmans Excelsior is wel goed natuurlijk, vooral met die Oostblokdames, maar wij zijn ook goed. Geen Oostblokdames. Geen Andrew of Mari. Geen 10 man. Veel invallers. Wat kan er nog fout gaan? Zelf speelde ik tegen Hein. En dat ging prima. Al snel had ik een leuke stand en genoeg spanningen opgebouwd. Alleen die slaap. ’s Ochtends om 7.00 uur loop ik al te springen en als het dan en uur of twee wordt krijg ik slaap. Ik zat met mijn kin in mijn hand en keek naar links en zag Cees en Jacqueline een beetje ginnegappen. Was ik in slaap gevallen? Had ik gesnurkt? Later bleek Jacqueline een enorm blunder gemaakt te hebben, maar haar tegenstander zag het niet.
Vanaf dat moment had ik alerter moeten zijn, maar in feite ging ik nog speculatiever spelen. Het liep ook niet goed af. Binnen no time stond ik een schijf achter. Ik begreep natuurlijk wel, dat op dat moment in feite de stand weer gelijk stond. Ik ging maar eens een beetje wandelen. Conall was een schijf voor gekomen. Jesse had een combinatie genomen. Dus het zag er toch wel weer zonnig uit. Maar Stijn zat te zwoegen. Bram had een zware tegenstander. Cees van der Vlis en Jacqueline stonden niet slecht. Martin speelde tegen de sterke Frank Teer.
Jesse was het eerst klaar. De combinatie was prima, maar zijn tegenstander had geluk dat er een vangstelling in zat. Remise. Op dat moment won Conall door een listige combinatie en stonden we weer voor. Stijn was in de problemen gekomen en moest opgeven. Zijn tegenstander was onbekend, maar wel sterk. Bram hield het niet. Ik schee er ook maar mee uit. Kees Pippel speelde speculatief. Zijn tegenstander nam een remiseplakker, die niet remise was. Kees won dus. Het was nog te hopen dat Jacqueline won om nog een puntje te scoren. Op dat moment zag ik Cees van der Vlis een blunder maken in een remisestand en toen wist ik dat het over was. Dat Jacqueline ook nog verloor was voor de statistiek. Uiteindelijk hadden onze laatste vier borden verloren. Volgende keer toch maar weer een donderspeech.
(Jutter - 16-jan-2020) Met het Oudejaarstoernooi achter de kiezen mocht Damclub IJmuiden (DCIJ) in het nieuwe jaar direct weer aan de bak. In Hazerswoude moesten de IJmuidenaren na een dubbele ontmoeting met Samen Sterk toegeven dat de naam van de tegenstander een voorteken was. Zowel het eerste tiental als het Combinatieteam (dat helaas twee man moest missen) droop af met een nederlaag.
DCIJ 1 had tegen een over de breedte sterkere tegenstander moeite om kansen te creëren. Aangezien DCIJ niet altijd even stabiel is, was het uitkijken om niet in het mes te lopen. Stijn Tuijtel leek vanuit een opsluiting nog goede tegenkansen te krijgen, maar zijn voordeel bleek niet genoeg voor de winst te zijn. Daarna leden de IJmuidenaren twee nederlagen op rij. De stand van Jacqueline Schouten stond al snel op knappen en ook Conall Sleutel moest een zeldzame nederlaag slikken.
DCIJ moest lang wachten op een tegentreffer. Jesse Bos en Kees Pippel hadden een soepele remise, terwijl Wim Winter en Cees van der Vlis na zwoegen ook de remisehaven bereikten. Ook bij Martin van Dijk werd het evenwicht niet verbroken. Alleen Krijn ter Braake kwam in een interessant duel na een blunder van de tegenstander tot een overtuigende winst. Helaas moest Bram van Bakel daarna nog capituleren: 12-8.
Het Combinatieteam IJmuiden/Zaanstreek ging met 16-4 onderuit. Een lichtpuntje was dat de vier remises van Jan Maarten Koorn, Max Doornbosch, Nicole Schouten en Zaankanter Van der Loo gepakt werden tegen sterkere tegenstanders.
De paring viel niet tegen. Ik had er geen slecht gevoel over tenminste. Cees van Duijvenbode deed gelukkig mee. Hij moest tegen Peter van der Stap. Natuurlijk veel te sterk, maar ik was toch blij dat hij meedeed. Bram haakte ineens af en ik kreeg geen contact met Cees, wetende dat hij in de ziekenboeg was beland. Dat wordt spelen met 9 man had ik Jesse al bericht. Kwam Cees ineens opdraven. Mijn dag was weer goed.
Kees Pippel tegen Waldo. Jesse tegen Van Schaik. Kan alle kanten op. Stijn tegen Mbongo. Wordt moeilijk. Cees van der Vlis tegen Guido. Moet kunnen. Martin en Jacqueline zag ik ook niet snel verliezen. En ik moest winnen. Dat voelde ik. Ik ging winnen en de rest moest remise spelen. Om een uur of twee liep ik tevreden rond. Niemand stond slecht en ik stond goed (dacht ik).
Ik werd wreed verstoord in mijn mooie dromen. Op het moment dat ik dacht erg goed te staan, kreeg ik een combinatie om mijn oren. Meteen uit. Ik had het wel gezien, maar dacht dat ie niet goed was. Was ie toch goed. Gevloerd puur op rekenkracht. Net op dat moment ging Jacqueline ook de fout in en toen verloor Jesse ook. Stonden we al met 6-0 achter. Stijn nog knap remise tegen de sterke Mbongo. Wat een lang haar heeft die man. Zou ie daarom zo goed zijn? Dan ga ik ook mijn haar laten groeien. Cees van der Vlis verloor. Krijn en Martin nog remise. Kees Pippel remise tegen Waldo. Conall nog keurig remise. Kortom: Schiedam was veel te sterk voor ons.
Volgende keer de verre reis naar Geleen. Wordt een belangrijke wedstrijd.
Toch is het leven beter beneden de rivieren. Als ik in Amsterdam een kopje koffie bestel krijg ik een kopjen koffie, maar in Geleen wordt de koffie geserveerd alsof je in het Hilton zit. Chocola erbij. Echt lekker. Daar weten ze wat leven is. Maar de dames hebben daar ook een maatje meer. Wat logisch is natuurlijk. Het is allemaal veel te lekker.
De paring viel niet tegen. Heunen is een goede dammer, maar een leuke tegenstander voor Kees Pippel. Conall moet remise kunnen maken tegen Schalley. Jesse kan Pierre wel hebben. Cees van de Vlis heeft natuurlijk geen enkele kans tegen Ibrahim. Stijn tegen Andre. Spannend. Casaril tegen Jacqueline. Zou remise kunnen worden. Eva tegen Martin. Kansje voor Martin. Ik tegen Martijn. Gaf mezelf wel een kansje. Krijn mag niet verliezen en Bram krijgt het zwaar. Dat was mijn eerste indruk.
Na twee uur spelen was het alleen Kees Pippel waar van alles aan de hand was. Hij won een schijf en later nog een, maar toen vertrouwde ik het niet meer. Pierre speelde Agafonov, de lijfvariant van Baris Dukel. Zelf had ik wat terreinwinst. Bram en Cees van de Vlis zag ik rustig en degelijk dammen. Ineens was de eerste remise een feit. Kees Pippel. Daar was ik eigenlijk wel blij mee. De tweede remise was ik zelf. Martijn speelde degelijk. Bram remise. Keurig. Heel goed tegen een veel sterkere speler. Trouwens, bijna een blauwe vermelding. Jacqueline remise. Ik begon kansen te ruiken voor ons team. Cees van de Vlis was ook goed bezig tegen de grootmeester Ibrahim. Krijn haalde nog even een trucje uit maar werd ook snel remise. Martin had het zwaar tegen Eva. Conall begon in de problemen te komen. Hij mistte een eenvoudige remise door te snel naar dam door te lopen. Tot mijn grote verbazing kwam Stijn ineens gewonnen te staan. En ik was er ook nog helemaal niet zeker van dat Conall zou gaan verliezen. Martin wikkelde gehaaid af naar remise. Cees van de Vlis bleef rustig tegen Ibrahim, die nog alles uit de kast haalde. Cees dus ook remise. Stijn won en toen was dus alleen Conall nog bezig. Maar Schalley is dan toch echt te sterk en wist zijn partij te winnen. Remise voor ons team. Het zal zwaar worden de laatste wedstrijden.
Vanaf het begin was de wedstrijd spannend tussen IJmuiden en SNA en dat bleef het tot het einde. De paring beviel mij wel. Ikzelf tegen de veel sterkere Ivo, maar als je dat weet, weet je ook wat je doen moet en dat is zeker niet op winst spelen.
Kees Pippel tegen Vitalia. Een kolfje naar zijn hand toch? Stijn moest Mike afstoppen en de rest hoefde zeker niet te verliezen. En Krijn en Martin moeten natuurlijk scherp op winst spelen. Martin had Luuk al gauw te pakken. Een theoretische variant. Vanaf het begin ging ik er vanuit dat Martin het beter wist dan Luuk. Zelf werd ik vanaf het begin door Ivo onder druk gezet. Ik had het zwaar, maar gewoon blijven dammen. De meesten waren na een paar uur lekker aan het dammen en aan het douwen. Krijn en Cees van Duijvenbode hadden een oppermachtige stand.
Alleen wat er naast mij gebeurde verbaasde mij. Kees Pippel werd gewoon weggespeeld door Vitalia. Gelukkig pakte Martin snel een winst door een listig zetje. We stonden voor. Ivo bood mij kort daarna remise aan. Hij had iets over het hoofd gezien en moest afwikkelen naar remise. Voor mij voelde dat natuurlijk als een overwinning.
Maar Kees Pippel hield er ook al vlot mee op en zo was de stand weer gelijk. En dan is de angst er voor blunders. Het lijkt allemaal wel leuk. We staan goed, maar hoe loopt het af? De eerste blunder was van Cees van Duijvenbode. In een oppermachtige stand liep hij in een eenvoudige dam. Gelukkig was het nog net remise.
Stijn was weer heel goed bezig en wist Mike te verschalken. Mike is blijkbaar ook niet meer zo goed als vroeger. Prima Stijn. Krijn had ook een geweldige stand maar wist niet te winnen. Jan is stug. Cees van de Vlis speelde netjes remise. Bram probeerde wanhopig te winnen, maar slaagde daar ook net niet in. Conall speelde tegen Theo. Vroeger moest ik daar altijd tegen. Waar ik en Theo ook geplaatst werden, we moesten altijd tegen elkaar. Conall deed goed zijn best en het werd remise. En als duiveltje uit een doosje won Jacqueline haar eerste partij dit jaar. Ze had kansen, maar het was allemaal niet echt duidelijk, maar uiteindelijk won ze toch. Nou nog plaatsen voor het NK dames en het seizoen voor Jacqueline is weer goed.
Het leven wordt toch wel anders door Corona. Handen geven, wel of niet. Gefeliciteerd wordt er niet meer. “Prettige partij”, wordt nog wel gezegd maar de handdruk ontbreekt. Geen handje. Is ie boos op mij? De opgangsvormen worden ineens anders.
Door mij was voorspeld dat 020 ons zou onderschatten. Het tegendeel bleek het geval. Ze hadden zelfs Getmanski opgesteld. Toch zag ik het nog wel gunstig in. Stijn tegen Getmanski. Als er eentje is die in staat is om een punt te pakken tegen Getmanski dan moet dat Stijn zijn.
Verder schatte ik Jesse, Krijn en eigenlijk ook mezelf in op winst. En dan moeten er niet teveel verliezen en misschien heeft Kees Pippel een goede dag, je weet het niet. Iedereen zat geconcentreerd te spelen. Dat was duidelijk. De ruggen werden gekromd.
Na een paar uur was er nog veel onduidelijk. Niemand stond echt slecht. Alleen Conall stond onder druk tegen Bastiaannet, maar Conall staat wel eens meer onder druk. Ik kon mij niet echt zorgen maken. Jesse stampte lekker door. Ik eigenlijk ook wel. Maar ineens zie ik Kees Pippel en Cees van Duijvenbode een schijf achter staan. En dan wordt het zeuren natuurlijk. Peter van Heun en Rob Geurtsen zijn natuurlijk goede dammers.
Jesse won snel. Zo stonden we toch een keer voor. Gaf Conall ineens op. Het was hard gegaan blijkbaar. Cees van de Vlis keurig remise. Had misschien wel meer ingezeten. Ik remise en waarschijnlijk toch heel makkelijk de winst gemist. Jammer. Kees Pippel en Cees van Duijvenbode gaven op. Krijn won door een combinatie.
Bram moest tegen de sterke Johan Wiering en speelde eigenlijk een wereldpartij. Maar Johan is toch te goed natuurlijk en won uiteindelijk. En last but not least kreeg Martin toch eigenlijk wel een beetje damles van Jan Pieter Drost. Had ik niet verwacht. Het is niet anders en we gaan ons opmaken voor een degradatiewedstrijd ergens in maart.